Alles mooi en wel. Maar ik ben voor de komende 15 jaar op zoek naar een organisatie
waar het om meer draait dan alleen winst!” Zo verklaarde mijn klant, een zeer ervaren
en gedreven communicatiespecialist. Na diverse wandelsessies besloten we dat het tijd
was om het sollicitatiepad op te gaan. Haar brieven en CV sprongen er met wisselend
succes uit. Diverse keren werd ze uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek. Soms voelde
ze dat er iets niet klopte. Na weer een ‘kennismakingsgesprek’ van bijna 1,5 uur zei ze:
“Het leek wel een privé hoorcollege! Ze bleven vragen stellen. Intussen werd er druk
geschreven aan de andere kant van de tafel”.

Achteraf bleek dan dat een ander net beter in het profiel paste. Op zich mogelijk
natuurlijk. Mijn klant heeft een uitstekende staat van dienst en kan een prachtoverzicht
van behaalde successen laten zien. Op zo’n krachtig mens zit niet iedereen te wachten…
Maar wat was ik blij voor mijn klant dat ze geselecteerd was voor een sollicitatiegesprek
bij een gerenommeerde welzijnsinstelling gelokaliseerd in hartje Den Bosch. Deze
organisatie beloofde een mooie match van organisatiesoort, haar vakkundige expertise,
sociale engagement, drive en enthousiasme. Het eerste gesprek dat ze alleen met HR
had, was prettig verlopen. Haar positieve gevoel bleek wederzijds want ze werd
uitgenodigd voor de 2 e sollicitatieronde. Van de 6 kandidaten waren 3
communicatietoppers geselecteerd. Tijdens het 2 e gesprek zouden behalve de HR-
adviseur ook 2 medewerkers uit het communicatieteam aanwezig zijn.

Als onderdeel van de sollicitatieprocedure moesten de 3 kandidaten een opdracht
maken waaraan een krappe deadline was gesteld. De opdracht die deze
welzijnsinstelling voorlegde aan de sollicitanten vond ik nogal breed. Namelijk, de
uitwerking van een op de organisatie toegesneden communicatiestrategie vergezeld van
adviezen. Als zelfstandig ondernemer weet ik dat je zoiets niet binnen een uur opstelt.
Mijn waarschuwingsantenne ging uit. Voorzichtig opperde ik dat het wel erg leek op een
‘verdienopdracht’. Maar wat moest ze dan doen? Weigeren? Dan was haar kans meteen
verkeken. Ze kon zich ook niet voorstellen dat het de organisatie te doen was om het
advies: “zo goed kun je geen toneel spelen”. Als compromis besloot ze een ‘light’
powerpointversie te maken die ze op zou sturen en een versie die ze alleen tijdens de
presentatie zou gebruiken. Deze laatste versie, voorzien van haar commentaar zou ze
niet afgeven.

In de terugkoppeling naar mij, gaf ze aan dat ook het 2 e gesprek heel goed was gegaan.
Ze vond het wel vreemd dat er veel werd opgeschreven dan dat er aan vakinhoudelijke
uitwisseling plaatsvond. Na een uur werden als klap op de vuurpijl nog eens 4 scenario’s
aan haar voorgelegd in de trant van ‘wat zou je doen als …’. Hierop had ze perfect
gescoord hoorde ze achteraf. Haar positieve gevoel was gebleven en ze hoopte dat ze
met een nieuwe baan het nieuwe jaar in kon gaan.
Je raadt het al… ze is het om allerlei vage redenen niet geworden. Nee sterker nog.
Niemand is het geworden! Resultaat: gratis advies voor deze welzijnsinstelling geleverd
door 3 communicatietoppers. Niemand krijgt de job.

Je kunt er natuurlijk van alles van denken. En ik zou hier geen blog aan wijden als het om
een incident zou gaan. Het valt me op dat steeds meer organisaties assessments in eigen
hand nemen. Sollicitanten moeten op straffe van uitsluiting, opdrachten maken als
onderdeel van een sollicitatieprocedure. Wat moeten we daarmee? Wat adviseren jullie
als loopbaanbegeleiders je klanten? Meegaan? Weigeren? LAAT HET ME WETEN IN DE COMMENTAREN.